ΒΑΣΙΚΑ...ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ

Επιτελους πηρα την αποφαση να ξεκινησω και εγω αυτο το σπορ,λιγο αργα βεβαια αλλα δεν βαριεσαι,επρεπε να παει 1 τα μεσανυχτα για να μου ερθει η ορεξη να γραψω και εγω το πρωτο μου blog αλλα αφου δεν δουλευω πρωι αυριο...οκ
Βασικα δεν ηξερα τι να γραψω για πρωτη φορα,ευτηχως ομως(δυστηχως βασικα) μια γνωστη μου μου εδωσε υλικο πριν 5 λεπτα,πεθανε ο πατερας καποιου γνωστου μου απο σπανια αρρωστια.
Οκ ο θανατος ειναι κατι το φυσιολογικο,ολοι θα πεθανουμε,ολοι μας εχουμε χασει καποιον η θα χασουμε στο μελλον,το θεμα ομως ειναι να το ξεπερναμε και να κοιταμε μπροστα γιατι οπως και να το κανουμε ετσι ειναι η πουτανα η ζωη.
Πολυ φοβαμαι ομως πως ο γνωστος μου δεν θα την δει ετσι την κατασταση λογω χαρακτηρα και καταστασεων που εχει περασει στην συντομη βεβαια(23 χρονων) αλλα εντονη γεματη καταχρησεις ζωη του.
Εμεις σαν φιλοι του τωρα τι?Ολα αυτα τα λογια παρηγοριας που λεγονται σε αυτες τις καταστασεις εγω προσωπικα τα θεωρω τουλαχιστον γελοια και ταπεινωτικα.
Να τον παρουμε απο το χερι?
Να τον αφησουμε μονο του?
Και αν πεσει και αλλο κατω?
Και αν καταφερει να ΣΗΚΩΘΕΙ?
Αλοιμονο αν καθε φορα που καποιος εχει καποιο προβλημα τρεχουμε να τον παρουμε απο το χερακι,αν το κανουμε αυτο τοτε το ατομο ειναι καταδικασμενο σε ισοβια εξαρτηση απο εμας
και δεν θα μπορεσει ποτε να προχωρησει μονο του,αλλωστε δεν θα ειμαστε παντα εκει.
Καλοι οι φιλοι,καλες οι γκομενες,καλοι οι γονεις αλλες σε δυσκολες στιγμες παντα μονοι θα πρεπει να ειμαστε...
Εγω τουλαχιστον αυτο εχω επιλεξει
Αντε καληνυχτα